یاران
یاران زه چه رو رشته الفت بگسستند عهدی که روا بود دگر باره نبستند
آن مردمکان از سر اندیشه ندیدند که این بی خردان حرمت انسان بشکستند
ما را دگر از تعنه دشمن گله ای نیست که آن عهد که بستیم رفیقان بشکستند
افسوس همه سلسله داران بغنودند وآن یکه سواران همه از پا بنشستند
ای قافله سالار کجائی که ببینی دزدان همگی همره این قافله هستند
دردا در گنجینه به ما را بگشودند اندوه، که بر دوست ره خانه ببستند
افسوس که کاشانه به دشمن بسپردند آن قوم که بیگانه و بیگانه پرستند
افسوس همه سلسله داران بغنودند وآن یکه سواران همه از پا بنشستند
ای قافله سالار کجائی که ببینی دزدان همگی همره این قافله هستند
دردا در گنجینه به ما را بگشودند اندوه،
که بر دوست ره خانه ببستند
تورج نگهبان
آن زلزله ای که خانه را لرزاند
یک شب ، همه چیز را دگرگون کرد
چون شعله ، جهان خفته را سوزاند
خاکسترصبح را پر از خون کرد
کیست که از عشق تو پرده‌ی او پاره نیست
وز قفس قالبش مرغ دل آواره نیست
وزن کجا آورد خاصه به میزان عشق
گر زر عشاق را سکه‌ی رخساره نیست
هر نفسم همچو شمع زار بکش پیش خویش
گر دل پر خون من کشته‌ی صد پاره نیست
گر تو ز من فارغی من ز تو فارغ نیم
چاره‌ی کارم بکن کز تو مرا چاره نیست
هر که درین راه یافت بوی می عشق تو
مست شود تا ابد گر دلش از خاره نیست
هست همه گفتگو با می عشقش چه کار
هرکه درین میکده مفلس و این کاره نیست
درد ره و درد دیر هست محک مرد را
دلق بیفکن که زرق لایق میخواره نیست
در بن این دیر اگر هست میت آرزو
درد خور اینجا که دیر موضع نظاره نیست
گشت هویدا چو روز بر دل عطار از آنک
عهد ندارد درست هر که درین پاره نیست
عطار نیشابوری
شعریست در دلم
شعری که لفظ نیست، هوس نیست، ناله نیست
شعری که آتش است
شعری که می گدازد و می سوزدم مدام
شعری که کینه است و خروش است و انتقام
شعری که آشنا ننماید به هیچ گوش
شعریست در دلم
شعری که دوست دارم و نتوانمش سرود
می خواهمش سرود و نتوانمش سرود
شعری که چون نگاه نگنجد به قالبی
شعری که چون سکوت فرومانده بر لبی
شعری که شوق زندگی و بیم مردن است
شعری که نعره است و نهیب است و شیون است
شعری که چون غرور، بلند است و سرکش است
شعری که آتش است
شعریست در دلم
شعری که دوست دارم و نتوانمش سرود
شعری از آن چه هست...
شعری از آن چه بود...
نادرنادرپور